Studzianka
Stanisław Dziobek – Sołtys
tel. 721 300 361
Rada Sołecka:
- Arseniuk Krzysztof
- Brodacki Stanisław
- Kukawski Mariusz
- Olichwirowicz Leszek
- Rozwadowski Kazimierz
Liczba mieszkańców (na dzień 30 czerwca 2015 r.) – 433
Ewidencyjny numer obrębu: 0016
Dawniej Studzianna, wieś na północ od Wisznic, leżąca na obszarze Zaklęsłości Łomaskiej nad rzeką Zielawą. Była dużą wsią królewską w kluczu Łomaskim, na starym trakcie prowadzącym z Krakowa przez Lublin, Łomazy, Piszczac i Brześć do Wilna.
Zachowane dokumenty potwierdzają istnienie wsi już w poł. XVI w. Od XVII w., kiedy to Jan III Sobieski darował ziemie na Pd. Podlasiu Tatarom w zamian za zaległy żołd, znany zaścianek tatarski. Jan III Sobieski dokumentem w 1679 r. w Grodnie nadał rotmistrzowi Samuelowi Romanowskiemu i Reginie z Kieńskich włóki w Studziance oraz innym Tatarom-Lipkom ziemie w okolicy (wówczas też powstał drewniany meczet). W 1681 r. ziemię w Studziance dostaje także Adam Ułan Korsacki. Ziemie Tatarzy dostawali także za królów saskich i w XVIII w. Studzianka była typową wsią tatarską, zamieszkałą głównie przez samych Tatarów. Ok. poł. XIX w. własność Samuela Kryczyńskiego.
Jeszcze w 1915 r. roku istniał tu meczet. Został spalony przez wycofujących się Kozaków, obecnie stoi w tym miejscu szkoła podstawowa. Wyznawcy islamu byli mieszkańcami wsi jeszcze przed samą II WŚ a prawdopodobnie również po niej.
Do dziś istnieje mizar – cmentarz muzułmański położony na pn-zach. od wsi, w lesie wśród wysokich sosen, otoczony nowym ogrodzeniem. Założony najprawdopodobniej w I poł. XVIII w. (pierwotny w innym miejscu), użytkowany do 1936 r. Zachowanych ok. 160 kamieni nagrobnych z piaskowca i kilka płyt, najstarsze nagrobki są z II poł. XVIII w. (najstarsza z 1747 r., z nieczytelnym nazwiskiem), większość z XIX w. Na kamiennych nagrobkach wyżłobione gwiazdy, półksiężyce oraz inskrypcje w języku arabskim, polskim i rosyjskim (po arabsku są modlitwy i wersety z Koranu ale nie całe nagrobki; motywy orientalne mylnie odczytywane są jako arabskie; szahada bądź wersety z Koranu towarzyszą nagrobkom w ich górnej części). Niestety czas zatarł częściowo lub w całości napisy na wielu kamieniach. Leżą tu rody Azulewiczów – od pokoleń żołnierzy w służbie Rzeczpospolitej, a także Abramowiczów, Aleksandrowiczów, Bazarewskich, Bielaków, Bajrulewiczów, Czymbajewiczów, Józefowiczów, Lisowskich, Okmińskich i in., m.in. Heleny z Jabłońskich Januszewskiej (zm. 1832), Felicji z Aleksandrowiczów Lisowskiej (zm. 1840 r.), Jakuba Aleksandrowicza (zm. 1841 r.), Heleny z Romanowskich Baranowskiej (zm. 1848 r.), Macieja Sulkiewicza (zm. 1860 r.), pułkownika ułanów rosyjskich, Alberta Lisowskiego (zm. 1878 r.) dziedzica Ortela Królewskiego, Marii z Lisowskich Czymbajewiczowej (zm. 1895 r.).
Niektórzy tutejsi mieszkańcy posiadają jeszcze pewne cechy charakterystyczne, świadczące o ich wschodnim pochodzeniu.
We wsi również istnieje murowana kapliczka przydrożna z XIX/XX w., otynkowana, na planie kwadratu, od frontu zamknięta odcinkowo wnęka z prostokątnymi drzwiami, w ścianach bocznych zamknięte odcinkowo okna. Zwieńczona gzymsem, z trójkątnym szczytem. Dach ośmiospadowy, kryty blachą, z graniastym obeliskiem zwieńczonym krzyżem.
W roku 2005 r. po raz pierwszy odbył się w Studziance festyn, upamiętniający tatarską przeszłość wsi.
We wsi znajduje się bardzo ciekawe Prywatne Muzeum Wsi Podlaskiej oraz aktywnie działa Stowarzyszenie Rozwoju Miejscowości Studzianka. Miłośników natury zachęcamy do odwiedzenia gospodarstwa agroturystycznego „U Kovala” otoczonego mnóstwem zieleni, idealnego na wypoczynek wśród przyrody, z dala od zgiełku i w dyskretnej prywatności.
